Over mij
Naam: Roënna Voets
Intuïtief
Sensitief
Duidelijk
Oprecht
Eerlijk
Empathisch
Betrouwbaar
Gedreven
Zelfinzicht
Vroeger
Als klein meisje wist ik al heel goed wat ik later wilde worden. Dierenarts of paardentemmer stonden dan ook als beroepskeuze in mijn poëzie album. Ik groeide op met honden, konijnen, cavia’s, parkieten en een baardagaam (reptiel). Hoewel we zelf geen paarden hadden, was mijn moeder vaak te vinden bij de manege. Als jong meisje ging ik natuurlijk mee, paarden vond ik toen al geweldig!
Nog voordat ik kon lopen of praten fietste mijn moeder graag een rondje met me door ons dorp. In de buurt stond een paard genaamd Ramiro, we stopten er altijd even om hallo te zeggen en als hij dichtbij het hek stond, een aai te geven. Op de terugweg kwamen we langs de molen, die vlakbij ons huis stond. Op de molen staat een windwijzer in de vorm van een paard, dit was mijn moeder niet opgevallen. Totdat ik naar boven bleef wijzen en mijn moeder zag wat er op de molen stond. Toen wist ze het, deze kleine meid is verzot op paarden.
In de rest van mijn leven blijven paarden ontzettend belangrijk voor me. Een leven zonder paarden, bestaat niet voor mij. Net als de meesten van ons, begin ik bij een manege met paardrijles. Pas als ik acht jaar ben mag ik van mijn ouders starten met paardrijden. Je zult begrijpen dat ik voor mijn gevoel heel lang heb moeten wachten op dat moment. Na een jaar of twee haalde ik weinig plezier meer uit de lessen bij de manege. Het vaste clubje waar ik les mee had verdween evenals de instructrice. Kort daarop kwamen we terecht bij een kleinschalige ‘manege’ dat eigenlijk geen manege is. Deze vrouw gaf les op een privé locatie met haar pony’s en paarden en gaf naast rijles ook les in anatomie, gezondheid, harnachement en andere zaken. Hier ging het er heel anders aan toe dan ik gewend was en ik vond het geweldig!
Toen
Lange tijd heb ik volgehouden dat ik dierenarts wilde worden, ook na de middelbare school en zelfs toen ik HBO Dier-en Veehouderij ging studeren aan de CAH te Dronten, wist ik het: “ik word dierenarts”. Ik wilde me dan wel richten op landbouwhuisdieren en uiteindelijk specialiseren in paarden. In de eerste twee jaar dat ik studeer focus ik me op de melk- en intensieve veehouderij, het is leuk en interessant maar ik merk dat ik hier niet gelukkig van wordt. Dit wordt me met name duidelijk wanneer ik het tweede studiejaar voorzitter wordt van de schoolboerderij. Samen met een paar andere studenten hebben we de zorg over de schapen, kippen en varkens. Hoewel het ontzettend leerzaam is en vooral ook uitdagend om naast de studie de volledige zorg te dragen voor het schoolbedrijf haal ik er niet de voldoening uit die ik zoek.
Het laatste jaar mogen we zelf voor een groot gedeelte invullen, dit is mijn kans dacht ik. Dat jaar ga ik me volledig op paarden richten. Na even zoeken kom ik uit bij een minor gericht op paarden aan de van Hall Larenstein te Leeuwarden. Een half jaar ben ik daar te vinden en volg minors gericht op gedrag, fokkerij, fysiologie, anatomie en pathologie van het paard. Omdat ik nog steeds veearts wilde worden, zocht ik een geschikte eind stage waar ik een afstudeeronderzoek kon doen. Ik kwam uit bij de gezondheidsdienst voor dieren te Deventer.
Ondanks een succesvol afgeronde stage en onderzoek vroeg ik me af of ik nog wel echt veearts wil worden. Na het afwegen van een aantal voor en tegens, besloot ik dat ik niet nog 6 jaar wilde wachten totdat ik klaar zou zijn met een studie.
Na de afronding van mijn HBO studie was het erg lastig om een job te vinden op HBO-niveau. Ik besloot voorlopig mijn job bij de dierenspeciaalzaak aan te houden en begon met een opbouw van mijn portfolio met 'probleem' paarden.
Diverse mensen meldden zich aan en al gauw had ik drie paarden in behandeling, met elk hun eigen issues. De ene schrok van alles buiten het vertrouwde terrein, de ander was niet mee te nemen op wandeling in het bos en het meest extreme geval viel nota bene mensen aan. Een flinke maar leuke uitdaging was het! Met allen boekte ik zichtbare vooruitgang, helaas kwam niet veel later het moment dat ik voor de liefde verhuisde naar Noord Holland en de behandelingen gestopt moesten worden wegens de enorme afstand.
Nu
Nu zijn we flink wat jaren verder en is mijn droom verwezenlijkt! Eindelijk na al die jaren doe ik wat ik het liefst doe en dat is paarden en hun eigenaren helpen. Heb je wel eens zo'n sterk gevoel gehad dat je moet volgen? Dit gevoel heeft me al jaren in de greep gehouden. Het gevoel dat dit mijn roeping is en ik het verschil kan maken.
Er moest iets veranderen in de algemene omgang met paarden en ik kan hieraan bijdragen. Of het nu onder het zadel is of ernaast, er valt nog veel te verbeteren in de omgang met paarden. En dat start volgens mij met een paard, paard laten zijn. Dat is zo ontzettend belangrijk! Helaas heb ik veel paardenleed gezien, waarbij menig paard flinke slagen van de zweep kregen en dit is nog zacht uitgedrukt. Ik heb geestelijke mishandeling gezien met als gevolg een paard dat zo van het pad was, mensen aanviel. Welk organisme het betreft maakt niet uit, we hebben met respect met elkaar om te gaan. De gezondheid (lichamelijk of geestelijk) van een paard mag niet lijden door toedoen van de mens. Daarom is het zo ontzettend belangrijk om de paarden te helpen hun stem te vinden, zodat de mens het gedrag beter begrijpt.
Heb je hulp nodig? Neem contact met me op