Roënna
Vroeger
Als jong meisje wist Roënna al heel goed wat ze later wilde worden. Dierenarts of paardentemmer stonden dan ook als beroepskeuze in haar poëzie album. Ze groeide op met honden, konijnen, cavia’s, parkieten en een baardagaam (reptiel). Hoewel we zelf geen paarden hadden thuis, was haar moeder vaak te vinden bij de manege. Als jong meisje ging ze natuurlijk mee, paarden vond ze toen al geweldig!
Nog voordat Roënna kon lopen of praten fietste haar moeder graag een rondje met haar door hun dorp. In de buurt stond een paard genaamd Ramiro, waar ze altijd stopten om even hallo te zeggen en als hij dichtbij het hek stond, een aai te geven. Op de terugweg kwamen ze langs de molen, die vlakbij hun huis stond. Op de molen staat een windwijzer in de vorm van een paard, dit was Roënna haar moeder niet opgevallen, totdat ze naar boven bleef wijzen en haar moeder zag wat er op de molen stond. Toen wist ze het, deze kleine meid is verzot op paarden.
In de rest van haar leven blijven paarden ontzettend belangrijk. Een leven zonder paarden, bestaat niet voor haar. Net als de meesten, begint ze bij een manege met paardrijles maar mag pas op achtjarige leeftijd van haar ouders starten met paardrijden. Je zult begrijpen dat ze voor haar gevoel heel lang heeft moeten wachten op dat moment. Na een jaar of twee haalde ze weinig plezier meer uit de lessen bij de manege. Het vaste clubje waar ze les mee had verdween, evenals de instructrice. Kort daarop kwam ze terecht bij een kleinschalige ‘manege’ dat eigenlijk geen manege genoemd mag worden. Deze vrouw gaf les op een privé locatie met haar eigen pony’s en paarden en gaf naast rijles ook les in anatomie, gezondheid, harnachement en andere zaken. Hier ging het er heel anders aan toe dan ze toe nu toe gewend was en ze vond het geweldig!
Toen
Lange tijd heeft Roënna volgehouden dat ze dierenarts wilde worden, tot na de middelbare school en zelfs toen ze de opleiding HBO Dier-en Veehouderij ging volgen aan de CAH te Dronten, wist ze het: “ik word dierenarts”. Ze wilde zich dan wel richten op landbouwhuisdieren en zich uiteindelijk specialiseren in paarden. In de eerste twee jaar dat Roënna studeert focust ze zich op de melk- en intensieve veehouderij, het is leuk en interessant maar ze merkt toch dat ze hier niet gelukkig van wordt. Dit wordt met name duidelijk wanneer ze in het tweede studiejaar voorzitter is van de schoolboerderij. Samen met een paar andere studenten heeft ze de zorg over de schapen, kippen en varkens. Hoewel het ontzettend leerzaam is en vooral ook uitdagend om naast de studie de volledige zorg te dragen voor het schoolbedrijf haalde ze er niet de voldoening uit die ze zocht.
De kans doet zich voor om het laatste schooljaar volledig zelf in te vullen en die kans grijpt ze aan! In dat jaar specialiseert Roënna zich op het gebied van paarden. Ze komt uit bij een minor gericht op paarden aan de van Hall Larenstein te Leeuwarden. Een half jaar is ze daar te vinden en volgt minors gericht op gedrag, fokkerij, fysiologie, anatomie en de pathologie van het paard. Omdat ze nog steeds veearts wilde worden, zocht ze een geschikte eind stage waar ze ook een afstudeeronderzoek kon doen en kwam zodoende uit bij de gezondheidsdienst voor dieren te Deventer.
Ondanks een succesvol afgeronde stage en onderzoek bleef ze zich afvragen of ze nog wel echt veearts wilde worden. Na het afwegen van een aantal voor en tegens, besloot ze dat ze niet nog 6 jaar wilde wachten totdat ze klaar zou zijn met een studie.
Na de afronding van haar HBO studie was het erg lastig om een job te vinden op HBO-niveau. Ze besloot voorlopig haar job bij de dierenspeciaalzaak aan te houden en begon met een opbouw van haar portfolio met 'probleem' paarden. Diverse mensen meldden zich aan en al snel had ze drie paarden in behandeling, met elk hun eigen issues. De ene schrok van alles buiten het vertrouwde terrein, de ander was niet mee te nemen op wandeling in het bos en het meest extreme geval viel mensen aan. Een flinke maar leuke uitdaging was het! Met allen boekte ze zichtbare vooruitgang, helaas kwam niet veel later het moment dat ze voor de liefde verhuisde naar Noord Holland en de behandelingen gestopt moesten worden wegens de enorme afstand.
Nu
Ondanks dat de weg ernaartoe niet altijd makkelijk voor haar is geweest; gebroken relatie, auto-ongeluk (met als gevolg dat ze langere tijd uit de running was) heeft Roënna doorgezet en altijd gelooft dat haar tijd zou komen. En dat is gelukt! Eindelijk na al die jaren doet ze wat ze het liefst doet en dat is paarden helpen hun stem te vinden en hun eigenaren helpen om die te begrijpen.